integracja sensoryczna
W jakich sytuacjach integracja sensoryczna jest potrzebna?
Dla wielu z nas oczywistym jest, że potrafimy odbierać i prawidłowo interpretować różne bodźce z otoczenia.
Ale nie zawsze tak się dzieje. Czasem na skutek różnych przyczyn mózg zaczyna porządkować bodźce w sposób nieprawidłowy. Przyczyniają się do tego np. nieprawidłowości w przebiegu ciąży, porodu, niepełnosprawności dziecka, wady rozwojowe, wcześniactwo, przebyte choroby, czynniki środowiskowe itd. Mówimy wówczas o zaburzeniach integracji sensorycznej.
Aby lepiej wytłumaczyć, na czym polega wzorcowe funkcjonowanie mózgu, porównajmy go do biblioteki.
Gromadzimy w niej książki (bodźce), które odbieramy ze środowiska. Książki te „przynoszą” nam do biblioteki nasze zmysły: wzrok, słuch, węch, smak i dotyk oraz – bardziej tajemnicze – zmysły przedsionkowy i propioceptywny. W ten sposób gromadzimy bogatą kolekcję informacji o naszym otoczeniu oraz o położeniu ciała.
Wszystkie książki mają swoje miejsce, aby w szybki i łatwy sposób można było do nich dotrzeć. Wiadomo też, gdzie powinno się ustawiać nowe książki. Jednak czasami zdarza się, że któraś z nich trafi nie na swoją półkę, półki zostaną źle ustawione, albo system układania książek nie działa prawidłowo. Wtedy w naszej bibliotece mogą pojawić się problemy: są książki łatwo i trudno dostępne, jedne półki stoją bliżej inne dalej, kilka półek się zepsuło i książki się pomieszały lub też pracownicy biblioteki podają nie takie książki, o jakie prosiliśmy. Biblioteka jednak nadal działa, choć trudniej jest jej pełnić swoją rolę…
Jak wygląda to dosłownie, z punktu widzenia neurologii? Kiedy prawidłowy rozwój zostaje zaburzony mózg dostosowuje się do sytuacji i tworzy szereg sposobów selekcjonowania, porządkowania i opracowywania informacji, pozwalający na funkcjonowanie organizmu w środowisku. Jednak nie zawsze są to prawidłowe rozwiązania. Czasami nasz mózg troszkę się „gubi”: wybiera jedne informacje kosztem drugich, niektóre odbiera zbyt mocno, innych prawie nie zauważa, do niektórych dostęp jest łatwiejszy do innych utrudniony, kieruje naszym ciałem nie tak, jakbyśmy chcieli.
Na czym polega
integracja sensoryczna?
Celem zajęć jest niwelowanie wszelkich zaburzeń integracji sensorycznej poprzez stymulowanie obszarów, w których u dziecka zaobserwowano deficyty, lub ograniczenie nadwrażliwości na bodźce niepożądane. Podczas sesji terapeuta ocenia indywidualne potrzeby dziecka i dostosowuje do nich przebieg zajęć. Same zajęcie polegają na swoistym uporządkowaniu informacji przyswajanych przez młodego człowieka poprzez rozmaite zabawy i zadania ruchowe.
Tego rodzaju zajęcia to także dobra rozgrzewka dla umysłu dziecka. Warto zatem zadbać o to, aby sesje poprzedzały inne terapie, gdyż ułatwiają one przyswajanie nowych bodźców i informacji w czytelny i uporządkowany sposób. Sesje tego typu są często stosowane u dzieci z ADHD, autyzmem, niepełnosprawnością intelektualną oraz innymi dysfunkcjami rozwojowymi. Zaburzenia mogą obejmować trudności z utrzymaniem uwagi, brak koordynacji, a także nadruchliwość, awersję na hałasy oraz wodę, lub przeciwnie — brak reakcji na ból bądź nagłą zmianę temperatury.
Jak wyglądają ćwiczenia przy zaburzeniach integracji sensorycznej
Sesje odbywają się w specjalnie wyposażonej sali, pod okiem wykwalifikowanego pedagoga.
Typowy harmonogram ćwiczeń obejmuje zabawy wspomagające rozwój poszczególnych układów i zmysłów, a także budowę i usprawnianie połączeń pomiędzy nimi.
Podstawowe narzędzia dla tego rodzaju terapii to podwieszane huśtawki, liny, piłki, platformy oraz przedmioty o zróżnicowanej fakturze.
Ćwiczenia obejmują natomiast balansowanie na piłce, podciąganie, utrzymywanie równowagi, kontakt z przedmiotami o rożnych fakturach, masaże czy też huśtanie się w hamaku.
Ważnym aspektem integracji sensorycznej jest również czynny udział rodziców. Jest to istotne nie tylko w kontekście zapewnienia dziecku komfortowej i znajomej atmosfery podczas zajęć— w ich gestii leży także stworzenie odpowiednich warunków do kontynuowania terapii w domu.
Nasi terapeuci nieustannie monitorują również postępy dziecka, aby na bieżąco dostosowywać program ćwiczeń do indywidualnych możliwości.
skontaktuj się z terapeutą, jeśli twoje dziecko:
- jest nadmiernie drażliwe,
- impulsywne,
- wycofane, lękliwe,
- nadruchliwe,
- wybiórcze pokarmowo,
- spięte i szybko się męczy,
- ma problemy z koncentracją,
- cierpi na chorobę lokomocyjną,
- odczuwa nadmierną potrzebę kręcenia się, „nie może usiedzieć w miejscu”,
- ma niskie napięcie mięśniowe,
- ma problemy z nauką lub sportem,
- nie lubi ruchu, boi się huśtawek, schodów, podnoszenia,
- chodzi, stoi lub siedzi nieprawidłowo,
- nie lubi dotyku, hałasu, świateł itp.,
- nie potrafi naśladować,
- zdradza symptomy zaburzenia komunikacji, nieprawidłowego rozwoju społecznego lub emocjonalnego,
- jest niezgrabne w ruchach,
- lubi „zbyt mocno” się przytulać,
- nie lubi czesania, obcinania paznokci, kąpieli.
Daj dziecku szansę na lepsze przystosowanie się do życia i radzenie sobie z codziennymi problemami.